Ik loop het station in met een schoenendoos onder mijn arm. Een pakje, dichtgeplakt met 'duct tape'. Mensen kijken bezorgd. Ze lopen in een wijde boog om me heen. De propaganda van president Bush is ook in Leuven voelbaar.  "Dit is geen gifgas of antrax", zeg ik tegen mensen die me achterdochtig aankijken. Ze zien niet dat er kleine gaten in het deksel geprikt zijn.

Het is druk aan het loket. “Dit gaat even duren Streepje”, zeg ik tegen de schoenendoos. Tien minuten later ben ik aan de beurt. “Een enkele reis naar Antwerpen-Centraal alstublieft... en mag ik vragen hoeveel het kost als je iemand bij je hebt?” Ik zie het meisje achter het loket verbaasd rondkijken. Ik buig voorover en fluister dat ik eenmalig een extra passagier onder mijn hoede heb. “Het gaat om een zeer uitzonderlijk transport." Nu pas valt haar aandacht op de schoenendoos. "Wat zijn de tarieven van de NMBS voor huisdieren?”vraag ik. “Dat hangt van  het dier af”, zegt ze en ze kijkt angstig naar het pakje. Er is geknaag hoorbaar. “Je hoeft niet bang te zijn hoor. Ze is heel lief." Ik maak het plakband los en haal het deksel van de schoenendoos. “Streep?… waar ben je?” Ik wroet door de papiersnippers. Er ontstaat beweging in een hoek van de doos, frutsel… frutsel. Even later komt er een kleine gerbilhoofdje tevoorschijn. Ze kijkt ons nieuwsgierig aan. Er loopt een wit streepje over haar hoofd. Haar zwarte staart eindigt in een wit puntje. Het NMBS-meisje achter de kassa draait vertederd bij.

“Wat lief… hoe heet ze?” “Streepje,” antwoord ik. “Ze is op weg naar de gerbilwereld in Antwerpen.” Streepje klimt op mijn hand en kijkt, tussen mijn vingers door, naar de drukke stationshal. “ Ze is verlegen...” “Ja ... het is wat overdonderend. Dit is haar eerste grote reis. Hoeveel kost het om haar mee te nemen?” “Tja… dat moet ik nakijken. Ik weet niet wat een treinticket voor muizen tegenwoordig kost." "Streepje is geen muis." " Sorry, wat dan wel?" "Een gerbil. Je kan ze herkennen aan hun grote achterpoten. Gerbils leven op de vlaktes van Mongolië. Ze springen een beetje als ze lopen. Net kleine kangoeroes.” “Wat schattig… ik zal even kijken of er in het NMBS-reglement iets over gerbils staat.” 

Even later is ze druk in de weer met folders en handleidingen. Ze spreekt verschillende mensen aan. Ik zie ze hun schouders ophalen. Achter me staat een rij geïrriteerde mensen, een stuk of zes, zeven. Het worden er steeds meer. Ze staan ongeduldig op hun horloge te kijken. “Ik ga mijn trein missen”, mompelt iemand misnoegd. Ik hoor nog net woorden als “idioot” en “rattenvergif”.... de rest verdwijnt in het geruis van de drukke stationshal.

Een paar minuten later is het meisje terug. “Er is geen specifiek tarief voor gerbils”, zegt ze. “Wel voor knaagdieren als muizen en hamsters. Zullen we haar op dezelfde manier aanrekenen?” “Ok… prima.” “Ik moet Streepje even wegen. Haar gewicht bepaalt de prijs van het ticket.” Ze wijst naar een weegschaal waar je normaal brieven en postpakketten op kan leggen. “Streep is nog maar een babygerbiltje. Zoveel zal ze niet wegen.” Het meisje lacht, “Tja... dan heb je geluk.” Ze houdt haar hand omhoog. Onze vingers vormen een brug waar Streepje overheen kan. “Vooruit Streep. Het is niet erg… ze gaat je wegen.” Streepje hopt naar de overkant. Het meisje giechelt. “Wat heeft ze een zachte pels. Het kriebelt.” Ze zet Streepje voorzichtig op de weegschaal. Ondertussen fluistert ze geruststellende woordjes. Streep zit onwennig op het zilveren schaaltje.  Ik vraag me af hoe ze dit met andere dieren doen. Krokodillen en slangen of nog lastiger... kolibries of sprinkhanen. Die blijven nooit zo braaf zitten. “Ze weegt… 3,6 gram.” zegt het meisje tevreden. “Even kijken hoeveel dat wordt.” Ze rukt een kaft uit het schap en begint te bladeren in tarieflijsten. “Huisdieren... reptielen, amfibieën, ah… hier knaagdieren. 3,6 gram dat zullen we afronden. Dat wordt dan vier eurocent.”

Niels Sverlow, 1 juni 2004