Ze ligt lief te slapen op mijn schoot. Een nieuw wezentje in iets te grote kleding. Lara is geboren op 11 juni 2008 om 10:48u. Abel en Wendy zijn haar trotse ouders.

Lara laat af en toe kleine boertjes. Belletjes half verteerde melk. Een zeeziek meisje op de golven van voorzichtige armen. Als je je vinger in haar kleine handjes legt dan klemt ze zich stevig vast. Ook als ze slaapt. Het is een oude beweging. Antropologisch bewijs van onze prehistorie! Goed vasthouden aan de vacht van mama-apen hoog in de bomen. Ze snurkt heel lief, af en toe gaan haar oogjes half open.

Ik hoor haar net geactiveerde maagje borrelen. Lara bestaat slechts een paar dagen. Dit is een belangrijke test. Al systems ready? 'Engins, shields, environmental controls'. Alles moet het doen, nieren, longen, hartje en immuunsystemen. 'Checking CPU /MEM/ Disk... [ok] All systems Go ! We have lift off ', schreef Abel woensdag opgelucht in een mailtje. Lara deed het. Voorlopig is ze een leeg scherm. Dit kleine wezentje kan nog alles worden. Abel ziet computers opstarten en ik zie antropologie en 'starships'. Wat zou Lara zien? 

Ze kent alleen deze troosteloze ziekenhuiskamer. Jan en Jolanda hebben een oerwoudplant bij en er hangen wat kaartjes en een ballon maar het blijft een vrij muffe bedoeling. De ramen kunnen niet open. Ach... Lara vertoeft voorlopig in een schemerwereld van vlekken en onderwatergeluiden. Een soort half slaap. Baby's kunnen dat. Net als haaien. Het lijkt wel of ze droomt. Kan dat? Ze heeft nog niets gezien. Of komt haar ziel toch rechtstreeks uit Plato's ideeënwereld? Misschien weet ze nog dingen over het leven voor dit leven? Dingen die wij vergeten zijn. Of wordt ideologie toch genetisch doorgegeven en worstelt ze al met de ideeën van haar ouders over de Flair en Linux, Esprit en Winnie de Poeh en god die een Wiki is? Onrustige babydromen over roken en schoonmaken.

Ik besef plots wat ik in mijn armen heb. Het noodlot van dit bundeltje schattigheid. Lara is terecht gekomen in de culturele burgeroorlog van haar ouders. De strijd om Lara's gedachten is begonnen. Ze weet nog van niets en ligt hier op mijn schoot lieve prutteltjes te maken. Lara opereert nog op 'fabrieksettings'. Interessant eigenlijk dit wezentje zonder cultuur.

Lara is het eerste baby'tje dat ik in mijn armen houd. Ik voel me net een terrorist, met een bom op een bus, aan de stoel genageld. Het lijkt wel of er een haai op mijn schoot ligt. Vreemd... ik weet het. Ik word onschuldig aangestaard door een schattig kindje. Ze weegt bijna niets en toch is haar gewicht amper te torsen. De ernst van dit kleine dingetje. Ik snap niet dat Abel en Wendy dit durven maken. Dit kleine meisje gaat groot worden en nadenken over sterren, biologie en geschiedenis. Ik probeer het te begrijpen. Abel had het me al gezegd. ' Je wordt er spiritueel van Buur.' Waarom weet ik niet, maar hij heeft gelijk.

Er is iets met dit hulpeloos wezentje dat af en toe met haar armpjes en beentjes zwaait. Waarom eigenlijk? Is ze aan het oefenen? Lara een ninja-meisje in spe. Ondertussen onderzoekt ze de wereld en probeert ze alles te voelen (waar lig ik op? Wat is dat zachte spul hier om mijn armen en benen?). Het slaat nog nergens op. Als je dit achter laat gaat het dood. Ik heb ineens een mateloze bewondering voor onze voorouders op de vlaktes van Afrika. Wat doe je met deze wezentjes die lief en hulpeloos liggen te snoezen? Er waren nog geen synthetische pyjama's, thermometers, Queeny's en luiers. Hoe kregen mensen dit duizenden jaren geleden voor elkaar? Maakten ze wiegjes van gras, nesten of kuilen?


“Mensen hadden toen meer haar dat kon dienen als warm en zacht isolatiemateriaal voor slapende baby's”, zegt Jan die naast me is komen zitten.

“Of je kon baby's wikkelen in dierenvellen, berenvacht en bizonpels”, zeg ik.

“De groep was waarschijnlijk heel belangrijk. Ze leefden in stamverband... toch?”

“Dat moet wel. Harige prehistorische 'babysitters' in grotten...”

Lara opent haar oogjes. Het lijkt wel of ze ons ziet. Ze heeft een pakje aan met een groen slakje erop.

“Waarom zijn baby'tjes eigenlijk schattig? Welk voordeel heeft deze lieftalligheid in de keiharde strijd om het bestaan? Een leeuw zal heus niet denken, wat schattig... dat eet ik maar niet op.”

“Nee... de schattigheid zit in ons hoofd. Alleen wij zien het. Het is iets subjectief. Door die schattige prutteltjes te maken, zorgt Lara er voor dat ze niet achtergelaten wordt. De genen die ervoor zorgen dat je dit lief vind zijn zeer succesvol. Het is interessant om te kijken wat er gebeurt als ze huilt... hoe iedereen dan reageert. De ooooh's een aaaah's.”

“Precies, waar komen die overdreven troostende geluiden vandaan die iedereen spontaan produceert?”

“Vreemd, hè. Het is niet mijn kind ... en toch zou ik mijn leven voor haar geven.”

“Indeed. Ik denk dat we het allemaal voelen. Dat is de natuur. Het is eigenlijk gek, vandaag is alles georganiseerd per twee, in koppels, maar de mens is een sociaal dier, een groepswezen. Vroeger werd er geleefd in teamverband. Kinderen werden samen verzorgd.”

Af en toe trekken de spiertjes van Lara's gezichtje samen. Zou er een verband zijn met de borrelende geluidjes in haar maagje? “Oooh... rustig maar Lara.”

Ondertussen neemt de kramp in mijn eigen benen toe. Ik probeer niet te ademen. Waren holbewoners ook zenuwachtig? Of zijn wij mietjes die zich laten intimideren door een baby?

Je moet de kracht van dit dingetje niet onderschatten. Hoezo schattig? Ik duizel nog steeds van de kille kracht waarmee ze zichzelf aan iedereen opgedrongen heeft. Ze had Wendy al gegijzeld toen ze er nog niet eens was. De zaak was op voorhand geregeld door biologie en genen, aangevuld met de berekende kracht waarmee de samenleving aanstuurt op het krijgen van dit soort dingen. Wij zijn slechts Lara's slaven. Hoezo hulpeloos? Wie is hier de baas? Lara domineert alles, vanaf nu gaat het allemaal over haar. Schattigheid is een wapen, een subtiele manier om dingen af te dwingen. Over wapens gesproken... dit is beter dan vlijmscherpe klauwen of tanden. We worden emotioneel gegijzeld door een schattige baby.

Wendy zit op haar bed. Ze ziet er opgelucht uit en toch ook overdonderd. Wat zou er door haar heen gaan? Het is lang geleden dat we elkaar nog gesproken hebben. Ze pakt cadeautjes uit. Een plasticzak gevuld met allemaal pakjes. Kleine spulletjes van Winnie de Poeh, Voor haar en Lara. In de meeste dingen zitten snoepjes. Een veldfles, badschuim, ballonnetjes, lolies, bellenblaasflesjes, hoedjes. Een kaarsje in de vorm van de letter één.

Ik heb even op cyberspace gekeken wat ze daar over de naam Lara zeggen. Ze is genoemd naar rondborstige heldinnen die tegen monsters vechten en archeologische opgravingen doen. Er zijn al films over haar gemaakt. Lara zwaait nog steeds met haar armpjes en beentjes. Ik weet nu wat ze aan het doen is. Ze is alvast aan het trainen. Het is nodig. “Sorry Lara... maar erg lenig ben je nog niet. Je maakt de hulpeloze indruk van een schildpad die op haar rug ligt te spartelen. Superhelden moeten ergens beginnen.”

Lara is de Russische vorm van Laura. Ze is genoemd naar interessante mensen, Mexicaanse diplomates, actrices uit 'Twin Peaks', de biologische moeder van superman en de hond van Bassie en Adriaan. Ze is een provincie in Venezuela, dorpjes in Turkije en Australië en ook een taal gesproken in Indonesië. Op Wikipedia word ik verwezen naar de Romeinse mythologie.

Volgens de ' Fasti' van Ovidius was Lara een riviernimf. Ze leefde tussen het riet, in de moeraslanden van de Tiber in het oude Italië. Ovidius schrijft dat Jupiter er een buitenechtelijke relatie op nahoudt met Juturna een nimf en zuster van Lara. Die moet haar mond houden, wat ze niet doet. Lara vertelt aan Juno, de vrouw van Jupiter, wat er achter haar rug gebeurt. Als straf rukt Jupiter Lara's tong eruit. Zo word ze de beschermheilige van doofstomme mensen. Lara wordt daarop verbannen naar de schaduwwereld of onderwereld, denk ik. In de Engelse vertaling staat dat Jupiter tegen de god Mercurius zegt ' Lead her to the shadows: that place is fitting for the silent.' Mercurius vindt haar mooi en onderweg verkracht hij Lara die niet kan roepen omdat ze geen tong meer heeft. Ze wordt zwanger en bevalt van een tweeling, de 'Lares', die de beschermers worden van de kruispunten en toegangspoorten van de stad.

“Maak je geen zorgen lieve schat, vergeet deze Romeinse wreedheid”, fluister ik. “Jij bent geboren in de beschaafde wereld. Er staat een leger luitjes klaar om je te beschermen tegen leeuwen en wrede goden. Jij gaat leven in de toekomst... die is waarschijnlijk heel saai, schoon en wetenschappelijk.” Ik kijk in haar oogjes ... ze zien nog niets. Voorlopig ligt ze hier te slapen in een zacht pakje. Ver van alle oorlogen, goden en monsters.

Als je hier in het ziekenhuis aankomt moet je de gele lijnen volgen. Die lopen recht naar de kraamafdeling. Dat is de nieuwe wereld, Lara. Alles is keurig in hokjes verdeeld. Ook nieuwe kindjes als jij. Je bent een bestand geworden. Te downloaden naar eigen inzicht. Dit is de plaats waar we kinderen krijgen. Het universitairziekenhuis Gasthuisberg, een gigantische fabriek met kleine kamertjes. “Welkom Lara, in de Matrix. Misschien ben jij wel het meisje dat later de heleboel opblaast...”






Niels Sverlow, Zondag 15 juni 2008.